علّامه حلّى در منهاج الكرامة نقل كرده كه بر دست حضرت موسى بن جعفر(ع) ، بشر حافى توبه كرد، و سببش آن شد كه روزى آن حضرت گذشت از در خانه او در بغداد، شنيد صداى ساز و آواز، غناها و نى و رقص كه از آن خانه بيرون مى‏آيد، پس بيرون آمد از آن خانه كنيزكى و در دستش خاكروبه بود، آن خاكروبه را ريخت بر در خانه.
حضرت به او فرمود: اى كنيزك! صاحب اين خانه آزاد است يا بنده است؟ گفت: آزاد است. فرمود: راست گفتى اگر بنده بود از مولاى خود مى‏ترسيد. كنيزك چون برگشت، آقاى او بشر بر سر سفره شراب بود، پرسيد چه باعث شد تو را كه دير آمدى؟ كنيزك حكايت را براى بشر نقل كرد، بشر به پاى برهنه بيرون دويد و خدمت آن حضرت رسيد و عذر خواست و گريه كرد و اظهار شرمندگى نمود و از كار خود توبه كرد بر دست شريف آن حضرت بوسه زد.

منتهى الآمال، شيخ عباس قمى ،ج‏3،ص:1479